جنبش پیاده مداری در شهرها ،از اواخر دهه ۱۹۷۰ میلادی در اروپا و امریکا آغاز و به سرعت به یکی از پر طرفدارترین رویکردها در برنامه ریزی کلان شهری در سطح جهانی تبدیل شد.
این جنبش در حقیقت عکس العملی جهانی به دستاورد های شهرسازی در عصر مدرنیسم بود،دوران عرصه بندی ، مرزبندی ف و تفکیک کاربری ها و نظامات حرکتی در شهر ، نیم قرن جدا کردن انسان ها در عرصه های شهری، نتیجه ای جز انزوای فردی و از بین رفتن کاراکتر اجتماعی شهرها نداشت .
عصر سروری و بزرگی بزرگراه ها به پایان خود رسیده بود. از همان ابتدا ، جنبش پیاده مداری با مراکز تاریخی شهرها در ارتباط تنگاتنگ بود.
هدف اول این جنبش ، مسدود کردن راه ورود سواره به بافت تاریخی شهرها به منظور محافظت از میراث تاریخی و خارج کردن اتومبیل از بافت کهن شهری بود. ولی بتدریج به ارزش های فضای شهری بر گذران اوقات فراغت توجه شد و احیای مراکز شهری با رویکرد تفرجی و حتی توریستی در دستور کار شهرها قرار گرفت.
از موفق ترین نمونه های پیاده راه ها می توان از پیاده گذر رملا در بارسلون نام برد ،حضور مردم ، رملا را به یکی از سرزنده ترین خیابان های جهان و کانون گردشگری ایالت کاتالان تبدیل کرده است .
به تازگی این جنبش در شهرهای ایران پا گرفته و شهرداری تهران نیز خیابان هایی مثل باغ سپهسالار و هفده شهریور را به این امر اختصاص داده است . لازم به ذکر است در گذشته حداقل از دوره صفوی نیز بعضی از خیابانها مانند چهارباغ در اصفهان نیز دارای چنین رویکردی بوده است .
