معماری پایدار از دهه ۹۰ میلادی جزء موضوعات مهم و کلیدی در حوزه معماری بوده و مجموعا معماری پایدار و معماری اقلیمی معماری سبز نامیده می شود که هم در غرب و هم در ایران هر روز از اهمیت بیشتری برخوردار می گردد.
کاهش وابستگی بنا به سوخت های فسیلی و اعتقاد به مخرب بودن تکنولوژی های امروزی موضوع اقلیم و محیط زیست را به حوزه های گوناگون از جمله معماری باز نمود و مورد توجه قرار گرفت .
وارد کردن کمترین تخریب به محیط زیست ، توجه به گوناگونی زیستی ، کاهش آلودگی و ضایعات در محیط ، کاهش گازهای گلخانه ای ، استفاده از انرزی های پاک و تجدید شونده ، استفاده از مصالح بومی و قابل بازیافت ، توجه به سلامت جسمی و ذهنی افراد جامعه از نظر اقتصادی ، اجتماعی ، و فرهنگی و حفظ بافت های تاریخی از جمله مواردی است که مورد توجه معماری پایدار است .
در معماری سبز و پایدار سعی براین است که در سه مرحله احداث ، سکونت و تخریب بنا و مسا ئل زیست محیطی رعایت شود .
سیزده ساختمان شاخص این سبک در این دوره طراحی و احداث شده که به عنوان نمونه می نوان به ساختمان مرکزی دیوان محاسبات کشور ، ساختمان خورشیدی در دانشگاه علم و صنعت ، خانه لواسان ، ساختمان آموزشی دانشگاه آزاد اسلامی بندر عباس و ساختمان اداری نیرو گاه حرارتی خورشیدی یزد اشاره نمود .
ویژه گی های سبک معماری پایدار و سبز
-استفاده از اقلیم جهت فراهم نمودن شرایط آسایش انسان در داخل بنا
– کاهش مصرف انرژی ، خصوصا انرژی فسیلی در ساختمان
-کاهش ایجاد آلودگی و ضایعات در محیط زیست
-به روز نمودن آلمان ها و کارکرد های سنتی برای تامین آسایش انسان
-استفاده از مصالح ، فن آوری و تاسیسات سبز یا بهینه شده
