نورگیر ها در ساختمان

مشکل عمده مسکن در ایران، آسیب های عملکردی و معنایی در آپارتمان های معاصر ایرانی است .

مشکل اکثر طراحان ساختمان در ایران اهمیت دادن و تمرکز بیش از اندازه به فرم و مفاهیم فرمالیستی و عدم توجه به فضا به عنوان یک عنصر بسیار مهم در ساختمان است .

مقابله بیشتر معماران در طراحی تلاشی فرم گرا ست تا آسیب شناسانه.

نورگیرها که در عمده بلوک های مسکونی ، عنصری ممتد از آسمان تا همکف  محسوب می شوند ، در صورتی که توسط طراح در میان دو واحد مسکونی قرار گیرد به علت تسلط بصری احتمالی ، راهی به هیچ کدام از واحد های احتمالی همکف نخواهد داشت. و در صورتیکه نور گیر در میانه واحد هم قرار گیرد، برای واحد همکف  که بستری حیاط گونه را در اختیار دارد ، عملا بدون استفاده است ، چرا که تسلط بصری تمام واحد های بالاتر به ان وجود دارد.

ساختمان

در این میان بلوک هایی که طبقه همکف  خود را تماما در اختیار لابی قرار می دهند موقعیتی بسار متفاوت دارند.

فضایی روشن با برخورداری از آسمان باز در کنار مسیر های رفت و آمدی هر روزه ساکنین که می تواند به عنوان فضای سوم ،متمایز از فضای درون آپارتمان و فضای شهری ، هویتی متمایز خلق کند .

در صورتیکه این فضای هیده آل به نوعی به انباری رو باز  و غیره تبدیل نشود و به فضایی خاک گرفته و فاقد جاذبه های بصری تبدیل نگردد.

تجربه (در جستجوی حیاط گمشده ) از این منظر توانسته است بدون ایجاد مزاحمت های ساختاری  با خلق فضای جاذب بصری ، بستری مناسب برای تعاملات اجتماعی  و فضای جمعی مناسب را در مقیاس آپارتمان های معمول خلق و باور پذیر نماید. و هشتی هر آپارتمان را نیز با یک باغ نیمه خصوصی دلپذیر تر و مهمانپذیر تر خواهد نمود تا دقایق انتظار در لابی قابل تحمل و دلچسب گردد.

این نوشته در دیگر ارسال شده و با برچسب گذاری شده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *